De Duitse invasiestrategieën hadden vaak een kleurencode-naam. Het is dus geen afkorting, maar betekent letterlijk 'Geval Geel' (en wordt in het Frans vaak vertaald als 'Le Cas Jaune' of 'Le Plan Jaune'. Oorspronkelijk waren er een Fall Rot en een Fall Blau in 1935 om respectievelijk de westelijke en de oostelijke grens te verdedigen. Later werden ze herschreven tot aanvalsplannen, en uitgebreid met andere kleuren:
Elkeen van die 'Falls' werden omgezet in een verzameling 'Operations', die verwarrend genoeg soms ook een kleurencode hadden (o.a. de verdediging van Tunis in 1942 en twee offensieven tegen Tito's partizanenleger in Joegoslavië in 1943). Maar het was dus een Duitse militaire gewoonte om nietszeggende kleurennamen te geven als codenaam.
De officiële naam luidde Aufmarschanweisung N°4, Fall Gelb; het ging om een vierde, verbeterde versie. Generaal Frans Halder was de auteur van de eerste drie varianten van het Fall Gelb-plan, eigenlijk sterk gebaseerd op het invalsplan van 1914, met een omcirkelende beweging doorheen België, Nederland en Luxemburg richting Frankrijk. De vierde variant, die in tegenstelling tot de voorgaande niet gericht was op Parijs maar eerder een langerekte uithaal deed naar de Franse, Belgische en Nederlandse Noordzeehavens, was een idee van luitenant-generaal Erich von Manstein, maar afgewerkt door Halder. Het plan werd daarom ook het Mansteinplan genoemd, of soms ook officieus Sickelschnitt (sikkelsnede). Nadat Winston Churchill in zijn na-oorlogse memoires de term Sickle Cut gebruikte, werd die term ook wijd gebruikt, hoewel er oorspronkelijk geen plan met die naam heeft bestaan.
Er zijn nog geen reacties op deze vraag.
Enkel de vraagsteller en de wetenschapper kunnen reageren op een antwoord.