Hoe heeft men zo veel verschillende melkwegen gevonden?

Antwoord

Het simpele antwoord is: door naar de hemel te staren. Maar er zit natuurlijk een breder verhaal achter.

Het probleem om andere sterrenstelsels te zien, is dat ze meestal heel ver staan, en dus niet met het blote oog te zien zijn. Uitzonderingen zijn de twee 'Magelhaense wolken' (die enkel in het zuidelijk halfrond te zien zijn) en de Andromedanevel. Maar sinds de ontwikkeling van de telescopen kunnen we steeds (voor ons) zwakkere bronnen zien. Honderd jaar geleden was er een intens debat over wat die 'nevels' die men in zowat alle richtingen zag, waren. Uiteindelijk werd er consensus gevonden dat het geen nabije objecten waren, maar verafgelegen sterrenstelsels, zo ver dat ze niet behoorden tot ons eigen melkwegstelsel. Daarin speelde Hubble een grote rol, door met opnames van de Andromedanevel te tonen dat die bestond uit vele sterren, waarvan hij voor sommigen de (grote) afstand kon afleiden.

Sinds die tijd zijn onze middelen om diep in het heelal te kijken enorm verbeterd, met steeds grotere telescopen (hoe groter de spiegel die het licht opvangt, hoe meer je licht opvangt) maar ook door steeds gevoeligere camera's om het licht vast te leggen. Zo kunnen we steeds dieper in het heelal kijken. En dan blijkt dat dergelijke sterrenstelsels eigenlijk de zichtbare bouwstenen van het heelal zijn, met inderdaad een grote diversiteit. Het is in de sterrenkunde vandaag een voornaam onderzoeksvraagstuk hoe die diversiteit tot stand is gekomen en hoe het hele verhaal zich afgespeeld heeft in de lange geschiedenis van het heelal. We weten er al veel over, maar zeker nog niet alles.