Wat is insulineresistentie en welke behandeling is er mogelijk?

Antwoord

Insulineresistentie betekent dat lichaamscellen zoals spiercellen, vetcellen en levercellen niet meer reageren op de normale insuline-concentratie in het bloed. Ze worden minder gevoelig voor insuline als gevolg van blootstelling aan chronisch hoge concentraties vetzuren en glucose afkomstig van (te veel) voeding. De bètacellen in de alvleesklier die insuline uitscheiden in het bloed, moeten dus steeds meer insuline aanmaken en dit leidt tot hyperinsulinemie: hogere concentraties insuline in het bloed dan normaal.

Wat ook bijdraagt aan insuline-resistentie is overtollig buikvet. Deze vetcellen scheiden namelijk ontstekingsstoffen uit die insuline-resistentie bewerkstelligen.

Op termijn kan dit verder ontaarden: de bètacellen raken uitgeput en gaan bovendien dood omdat ze niet tegen de chronisch verhoogde concentraties kunnen van vetzuren en suikers in het bloed. Uiteindelijk is er te weinig insuline, en dit noemt men dan hypoinsulinemie. Daardoor stijgt de bloedsuikerspiegel hetgeen men hyperglycemie noemt. Vanaf een bepaalde waarde stelt men de diagnose "diabetes type-2".  

De eerste fase, de insuline-resistentie kan best behandeld worden door: een dieet te volgen met minder koolhydraten en vetten, lichaamsgewicht verliezen (vooral buikvet), meer lichaamsbeweging (verbruikt overtollige calorieën en werkt het probleem van de ontstekingsstoffen tegen), en door roken en stress te vermijden.