Een Californisch bedrijf ontwikkelt een batterij die 28.000 jaar meegaat en die zelf haar stroom opwekt (en dus niet opgeladen moet worden). Het betreft kernafval ingekapseld in kunstdiamant. Zo willen zij tegelijk het probleem van kernafval als dat van de energieopslag oplossen. Is dit geloofwaardig, kan dit werken, hoever staat deze tech? Of betreft het een valstrik voor naïeve investeerders? Zie https://ndb.technology/
Beste Didier,
Het korte antwoord is dat deze technologie, waar effectief onderzoek naar gedaan wordt, nog iets of wat in zijn kinderschoenen staat. Het is ook niet duidelijk waar precies het voor gebruikt zou kunnen worden. Inderdaad omdat de energieopwekking gekoppeld is aan nucleair verval van bepaalde isotopen van sommige elementen, bv. koolstof of nikkel, is het een toestel die over zeer lange periodes elektrische stroom of energie kan leveren. Het is eigenlijk niet zozeer een batterij maar eerder een soort zonnecel die niet werkt op fotonen (=lichtdeeltjes) zoals een echte zonnecel, maar eerder op deeltjes die uitgestoten worden bij het nucleaire verval van radioactieve elementen. Zover ik er dingen van gezien heb, is het een toestel dat potentieel over zeer lange tijd energie kan produceren maar het gegenereerde vermogen is zeer laag.
Mijn conclusie is dat het nog niet heel duidelijk is waar dit naartoe zal gaan en wat het potentieel is als energiebron. Klassieke zonnecellen doen het op dat vlak beter en wie heeft een "batterij" nodig die 28.000 jaar werkt of 1000 jaar of zelfs 100 jaar (misschien in ruimtevaart?). Dus er zit een realiteit achter maar wat het kan betekenen is alleszins voor mij niet heel duidelijk.
vriendelijke groeten
Dank u voor uw uitleg. Volgens de website van het bedrijf kan de technologie toegepast worden in auto's, vliegtuigen enz. Interessant om dit te volgen...
Enkel de vraagsteller en de wetenschapper kunnen reageren op een antwoord.
© 2008-2023
Ik heb een vraag wordt gecoördineerd door EOS vzw
