Werden er kogelwerende vesten gebruikt tijdens de Tweede Wereldoorlog?

Antwoord

Ze werden wel degelijk gemaakt en gebruikt, door bijna alle oorlogvoerende partijen, maar slechts in beperkte mate en voor heel specifieke troepen. De redenen waren de vele technische beperkingen van de vesten/harnassen: ze waren doorgaans zeer zwaar, beperkten de bewegingsvrijheid, boden weinig bescherming tegen projectielen met een hoge snelheid (dus wel tegen bomscherven, minder tegen kogels), waren duur om te produceren.

Britten en Canadezen ontwikkelden een vest uit lagen staalplaat, dat vooral door manschappen op scheepsartillerie, luchtafweer en medische hulpposten werd gebruikt. Wilkinson Sword, bekend van de scheermesjes, maakte op verzoek van een militair chirurg, kolonel Malcom C. Grow, een 'flak jacket', vreemd genoeg uit lagen nylon. Grow ondervond dat veel vliegtuigbemanningen stierven aan verwondingen in de romp veroorzaakt door scherfmateriaal van de Duitse FliegerAbwehrKanone (FlAK) en dat een beschermend mouwloos, dik en taai vest daarbij veel leed kon voorkomen. In smallere Britse bommenwerpers was het vest onhandig, maar bij de Amerikaanse luchtmacht werden de flak jackets van Wilkinson standaaruitrusting vanaf 1943. De Amerikaanse infanterie werd gelijktijdig uitgerust met gelijkaardige vesten waarin samengeperste en voorgevormde glasvezelplaten waren verwerkt, de Doron-plates. Noch de flak jackets, noch de Doron jackets waren echt kogelwerend, maar boden wel bescherming tegen rondvliegende projectielen. En ze waren licht en goedkoop. Op foto's werden ze vooral gedragen door vliegtuigbemanningen en bemanningen van vliegdekschepen, en lijken ze op hedendaagse reddingsvesten. De Sovjets ontwikkelden een stalen vest, de SN-42 (Stalnoi Nagrudnik, Stalen Borstplaat), die echter zo zwaar en onhandig was dat ze enkel gebruikt werd door ontmijners en infanterietroepen die op tanks meereden.