Wat is het verschil tussen schizofrenie en dissociatieve identiteitsstoornis?

Bij een dissociatieve identiteitsstoornis gaat het echter niet om het ervaren van dingen buiten jezelf. Typisch aan deze stoornis is dat er stukken van de persoonlijke waarneming zijn afgesplitst. Hierdoor kunnen mensen onder andere last krijgen van black-outs, of bijvoorbeeld plots ergens op een kruispunt staan en niet weten hoe ze daar gekomen zijn. Ze slaapwandelen niet, want ze zijn wel bij bewustzijn, maar een stuk van dat bewustzijn is afgesplitst. Je zou kunnen zeggen dat de waarneming van de wereld en zichzelf opgesplitst is, maar dat er geen bevreemdende vervormingen in voorkomen (zoals dat bij schizofrenie wel het geval is). Om uit te leggen wat dissociëren is, wordt aan mensen die er niet aan lijden vaak de vergelijking gemaakt met autorijden: soms kan je dat zo op automatische piloot doen, dat je plots merkt dat je al een heel eind bent opgeschoten, zonder echt bewust op het verkeer gelet te hebben. Je hebt dan niet geslapen, maar je was zo in gedachten verzonken dat jouw waarneming van de omgeving (de auto, het verkeer) uit je bewuste waarneming werd gefilterd. Iets gelijkaardig ervaren mensen met een dissociatieve identiteitsstoornis ook, alleen treedt het veel frequenter op en ook op onvoorspelbare momenten. Ze hebben er als het ware geen controle over. Ze hebben de ervaring dat twee of meer personen/bewustzijnstoestanden IN zichzelf zitten (terwijl mensen met schizofrenie eerder de ervaring hebben dat stemmen enz. BUITEN zichzelf waar te nemen zijn). Toch kunnen ze hier via therapie wel aan leren werken: door te leren door welke prikkels zo'n dissociatie wordt uitgelokt (vb. Stress kan dissociatie verergeren, maar ook bepaalde geuren of bepaalde plaatsen kunnen een dissociatie uitlokken). Het is momenteel nog onduidelijk welke factoren leiden tot deze dissociatieve identiteitsstoornis, maar aangenomen wordt dat de meeste patiënten in hun verleden ernstige trauma's hebben opgelopen. Het dissociëren werd dan voor hen een manier om te ontsnappen aan een overweldigende gebeurtenis (vb. Voelen dat je boven je lichaam zweeft terwijl je verkracht wordt of jezelf inbeelden dat je op een veilige leuke plaats bent, zorgt ervoor dat je mentaal afstand neemt van wat er met je lichaam gebeurt). In therapie zullen deze patiënten aan traumaverwerking doen en leren om terug voeling te krijgen met alle aspecten van hun beleving (ook de stukken die afsplitsen).