Telkens ik met het lepeltje fruitpap naar de mond van onze baby ga dan doe ik zelf mijn mond open, meestal weet ik niet dat ik het doe, enkel als ik er op let. Mijn vrouw, de oma's ... ze doen het allemaal. Toch weten we dat de baby haar mondje wel zal opendoen zonder dat we het haar moeten voortonen. Waarom doen we dat toch?
Beste Bart,
Bedankt voor je leuke vraag. Dat fenomeen wordt in de psychologie ook wel synchroniciteit (zie Cohn & Tronick, 1989) genoemd. Als een baby huilt of lacht, zijn we als verzorger geneigd ons gedrag - tot op een seconde - af te stemmen op het gedrag van de baby. We doen de baby niet alleen na maar markeren ons gedrag ook, denk maar aan de typische babypraat van moeders als hun kind lacht of verdrietig is. Op deze manier leert de baby dat zijn ouder begaan is met hem/haar en leert het de wereld en zichzelf begrijpen. We gaan hiervoor niet alleen deze gedragingen van het kind markeren, maar ook gaan interpreteren 'oh wat ben je toch verdrietig', en gaan hier zelfs een troostend element aan toevoegen 'kom maar hier dat ik je troost', zodat de emoties van de baby gereguleerd geraken. Zo gebeurt het ook als je de baby eten geeft (ik weet niet of hieromtrent al specifiek onderzoek is gebeurd): we leven als het ware met de baby mee door de baby na te doen, en voegen er vaak nog aan toe 'mmmmmm, dat is toch zoooooo lekker', om het bevredigende gevoel van de baby dat gepaard gaat met eten, weer te geven. Dit is vaak iets heel intuïtiefs, bij mama's en bij papa's, waardoor we ons hier vaak niet bewust van zijn.
Groetjes,
Sara Casalin
Er zijn nog geen reacties op deze vraag.
Enkel de vraagsteller en de wetenschapper kunnen reageren op een antwoord.
© 2008-2025
Ik heb een vraag wordt gecoördineerd door Eos wetenschap. Voor vragen over het platform kan je terecht bij liam.verbinnen@eos.be
