De dood geeft zin aan het leven. Als er na de dood eeuwig leven komt in de hemel, is dat leven dan niet zin-loos?

Stel: ik zie in dat de dood zin geeft aan het leven. Dit vanuit de visie dat de dood een beperking van tijd oplegt en we dus keuzes moeten maken. Ik moet vandaag beslissen om te studeren, omdat daar geen oneindige tijd voor is. De dood zorgt als het ware voor een soort 'druk' op het leven. Het nu krijgt als het ware zin, omdat het 'zeldzaam' is door de dood.
Er wordt ook geloofd in een hiernamaals, een wereld waarin eeuwig in alle geluk wordt geleefd. Vanuit de bovenvermelde visie zou dit dan zinloos zijn. Want er is helemaal geen tijdsdruk. Alleen het goede zou er bestaan, maar dit lijkt mee even nietszeggend als dat alleen het slechte er zou bestaan. (Iets wordt immers alleen als goed/slecht ervaren, als er een tegengestelde bestaat en ervaart kan worden, niet? Zand wordt niet als goed of slecht ervaren, omdat we geen tegengestelde kennen. De relatie vrede-oorlog uiteraard wel.)
Met andere woorden, als ik wil geloven in een Hemel, moet ik de zin van de dood laten vallen. Wil ik zin van de dood inzien, moet ik het Hemelbeeld laten vallen. Maar als ik de twee wil, moet ik leven met wat voor mij als een grote contradictie overkomt.
Bestaat er dan geen middenweg, want ik heb het gevoel dat in bovenstaande een soort cirkelredenering zit...