Als atomen op zich 'dood' zijn, waarom leven wij dan als we uit atomen bestaan?

Antwoord

Natuurlijk zouden wij nu een discussie kunnen beginnen over 'wat leven is' maar ik gooi het over een ander boeg.

Als je 'leven' gewoon beschouwt als een soort dynamisme of activiteit, dan leeft je hoop bakstenen ook: hij reageert op de omgeving, op temperatuur, op andere stoffen, enz. Op het schaal van een baksteen verandert het meest natuurlijk vrij traag; die baksteen blijft dus lang herkenbaar als baksteen maar zijn interne structuur verandert wel geleidelijk.

Wat is dan het verschil met bijvoorbeeld atomen? Wel, die zijn gewoon veel sensitiever of gevoeliger ten opzichte van veranderingen in hun omgeving. En ze kunnen heel dicht bij elkaar komen. En daardoor kunnen verschillende atomen heel wat invloed op elkaar uitoefenen, bvb. scheikundige bindingen vormen met als gevolg andere eigenschappen. Bepaalde structuren zijn dan min of meer stabiel of sensitief. En dat is wat wij typisch gezien 'leven' noemen - iets wat verandert, zich aanpast, herkenbare gedragspatronen toont, ...

Dus, sensitiviteit in combinatie met 'wat atomen op een hoop gooien' kan soms wonderbare resultaten geven. Maar dat is dan toeval (of natuurlijke optimalisatie). Als je wilt, dat uit een hoop atomen een baksteen uitkomt, dan heeft de wetenschap geprobeerd daarvoor voorspelbare productiemethodes te ontwerpen. Omwille van de voorspelbaarheid doen die objecten dan niet op iets levendigs lijken.

Een poging ...