Batterijen met ingebouwde tester, bijvoorbeeld AAA batterijen met vooraan en opzij een drukpunt. Indien beide punten worden ingedrukt verschijnt een geel balkje naargelang de hoeveelheid energie die nog in de batterij opgeslagen zit.
Die tester meet het potentiaalverschil tussen de klemmen van de batterij.
Je kan zo’n batterij beschouwen als bestaande uit een ‘ideale’ batterij en een inwendige weerstand. Naarmate de batterij haar energie verbruikt, neemt het potentiaalverschil aan de klemmen af, ten dele omdat de inwendige weerstand toeneemt. Een volledig geladen batterij zal zo een potentiaalverschil van ongeveer 1,5 volt leveren, volledig ontladen blijft daar maar 1 volt van over, terwijl het potentiaalverschil 1,25 volt is als de batterij de helft van haar energie heeft geleverd. Dat verkleurend strookje meet het potentiaalverschil op een indirecte manier: het is een weerstand, voorzien van een laagje vloeibaar kristal (analoog aan wat in de LCD schermen zit). Dit materiaal verkleurt als de temperatuur verandert. (je vindt hier ook toepassingen van als thermometer) Als je op de contactpunten drukt, breng je de weerstand in contact met de klemmen van de batterij, waardoor en stroom gaat vloeien. Ten gevolge van de gediscipeerde Joulse warmte, warmt de weerstand op en verkleurt het vloeibaar kristal.
De kleur van het vloeibaar kristel is dus een maat voor de temperatuur die op zijn beurt een maat is voor de stroom die door de weerstand vloeit, die op zijn beurt afhangt van het potentiaalverschil tussen de klemmen, wat je vertelt hoeveel lading er nog in de batterij zit.
Er zijn nog geen reacties op deze vraag.
Enkel de vraagsteller en de wetenschapper kunnen reageren op een antwoord.